HAKKINDA YAZILANLAR

HACIEMİNOĞLU

Aslen Darende’nin Hacıeminzadeler sülalesinden olan Hacıeminoğlu, 1932 yılında Maraş’ta dünyaya geldi. Çok küçük yaşta iken babası Mustafa efendi’yi kaybetti. Üç erkek kardeşin en küçüğü olan Hacıeminoğlu, abileri gibi zekası ve çalışkanlığı ile herkes tarafından sevilip takdir ediliyordu. 

Nihat Ağabeyinin çalışmak üzere Adana’ya gitmesi ve aileye bakma görevini üstlenmesiyle orta öğrenim tahsilini Adana’da yapan Hacıeminoğlu Türk Edebiyatına, diline ve tarihine olan ilgisini, daha bu yıllarda ortaya koymuştu. Ağabeyinin de edebiyata düşkün olması sebebiyle, aile ortamında hep bu havayı alarak yetişmişti. 

Edebiyat Hocası, Şevket Kutkan’ın da alakası ve destekleriyle o yıllarda ilk yazılarını yazmaya başlamış ve Nurullah Ataç’la çeşitli gazetelerde çatışmaya başlamıştır. 

Üniversite öğrenimi için İstanbul’a gelen Hacıeminoğlu çok büyük bir başarıyla bugünkü İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, Türkoloji Bölümüne girmiş ve kendisini mükemmel bir şekilde yetiştirerek Türk Dilciliği ve Türk Milliyetçiliğini yavaş yavaş göstermeye başlamıştır. 

Fakülte bittikten sonra bir ara özel Osmaniye Lisesinde hocalık yapan Hacıeminoğlu, daha sonra Fakültede asistanlığa başlamış ve ömrünün sonuna kadar akademik kariyerini sürdürmüştür. 

Hayatı boyunca öğrenci yetiştiren hocamız “özü sağlam, sözü sağlam” insanlar yetiştirmek için didinmiştir. Türk gençliğinin, Türklük Ülküsüyle yetişmesi için yüzlerce konferans vermiş yüzlerce makale yazmıştır. 

Ülkenin karanlığa ve komünizm bataklığına sürüklenmeye çalışıldığı 70’li yıllarda vatanın ve milletin en büyük savunucularından biri olmuş ve Türk Milliyetçiliğinin en yüksek burçlarında müstesna yerini almıştır. 

İlk yazılarında Necmettin Özdesenli, Necmettin Özdarendeli isimlerini kullanan hocamız daha sonra sülalesinin ismini almış ve Hacıeminoğlu olarak soy ismini değiştirmiştir. 

Necmettin Hacıeminoğlu, Hergün, Tercüman, Ortadoğu gibi gazetelerde, Türk Dili, Türk Edebiyatı, Töre, Milli Kültür, Yeni Düşünce ve Onlarca ayrı dergide binlere varan makaleler yazmıştır. 

Fikri eserleri olarak, “Türkiye’nin çıkmazları”, “Milliyetçilik Ülkücülük ve Aydınlar” isimli kitapları yıllarca Türk milliyetçiliğinin elinden düşmemiştir. “Türkçenin Karanlık Günleri” isimli eseri, Türk Dili’nin nerelerden ne hallere geldiğini ve çıkış noktalarını anlatmaktadır. 

“Yeni Bir Dünya” isimli eseri de çok nefis hikâyelerden oluşmaktadır. 

1980’li yıllara gelinirken düşüncelerini yazıya aktardığı için düzünce suçluları arasına giren Necmettin Hacıeminoğlu tutuklanarak cezaevine girmiş ve yargılanmıştır. Bu durum bir üniversite hocasının düşünce suçuyla tutuklanmasının ilk örnekleri arasındadır. 

Çok sevdiği İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ndeki kürsüsünden istifa etmek zorunda bırakılmış ve çok çileli yıllar yaşamıştır. Her şeye rağmen boş durmamış ve Afganistan’dan gelen Türk gruplarının geleneklerini inceleyip karşılaşmalar yapmıştır. 

1985 yılında Trakya Üniversitesi’nde Türkoloji Bölümü’nü kurmak üzere Edirne’ye gelmiş ve 1993 yılına kadar buradaki görevini sürdürmüştür. Yüzlerce öğrenci yetiştirerek mezun eden hocamız, Sosyal Bilimler Enstitüsü’nü de kurarak müdürlüğünü yapmış ve mezun ettiği talebelerinin ihtisas yapmalarına imkan tanımıştır. 

“Karahanlı Türkçesi ve Grameri”, “Harezm Türkçesi ve Grameri” isimli eserleri ile “Yapı Bakımından Türk Dilinde Filler” isimli eserinin genişletilmiş şeklini Edirne’de vücuda getirmiştir. 

1993 yılında çok sevdiği İstanbul Üniversitesi Türkoloji Bölümü’ndeki kürsüsüne tekrar dönen Hacıeminoğlu 1996 yılında, bütün Türk Milliyetçilerinin ve öğrencilerinin gözyaşları arasında toprağa verilmiştir. Ruhu şad olsun. 

Eserleri:

Necmettin Hacıeminoğlu’nun kaleme aldığı toplam eser sayısı onikidir. Bunlar farklı sahalarda yazılmış eserlerdir. Bu eserlerden yedi tanesi Dil’le ilgilidir. Bunların dışında yer alan üç eser fikrî ve siyasî; diğer iki eser ise edebi sahada kaleme alınmıştır. 

“Türkçenin karanlık Günleri”, “Milliyetçilik Ülkücülük-Aydınlar” ve “Türkiyenin çıkmazları” adlı bu üç eser, az da olsa, muhtelif dergilerde yazdığı makalelerden teşkil etmişti

Yukarıdaki yazı http://www.biyografi.net/kisiayrinti.asp?kisiid=3031 sayfasından alınmıştır.

BABAM NECMETTİN HACIEMİNOĞLU

Oytun ŞAHİN

Babam Prof. Dr. Necmettin Hacıeminoğlu için Armağan’a konulmak  üzere benden yazı istendiği zaman, onun hangi yönünü anlatmam gerektiği  konusunda mütereddit kaldım. Bilim adamlığı, dâvâ adamlığı, kültür- sanat  yönü ve en önemlisi insanlığı… Çok kısaca her yönüyle anlatmaya  çalışacağım. 

Tanzimat’la birlikte başlayan aydın-halk mücadelesi Türkiye’nin  sosyal, kültürel ve siyasi meselelerinin temelini oluşturmaktadır. Cumhuriyet  kurulurken Ziya Gökalp’in Türkçülüğünden ilham alınmış, Türklük şuuru  uyandırılmaya çalışılmıştı ama Cumhuriyet aydınının halktan kopukluğuna  çare bulunamamıştı. 1950’de başlayan DP iktidarı, bir halk zaferi gibi  gözükse de aydın-halk bütünleşmesini sağlayabilmiş değildi; hattâ öyle ki,  artık Türkiye’de “aydın” kelimesi, “solcu” kelimesi ile eşanlamlı hâle  gelmişti. “Aydın” muhakkak “sol görüşlü” olmalıydı, aksi hâlde ona aydın  denilemezdi! 1960’dan sonra Türkiye İşçi Partisi’nin de kuvvetlenmesi ile  Türk solu siyasi platformda sesini yükseltirken, 60’ların sonlarına doğru  üniversiteleri ve sokakları da teslim almaya başlamıştı. Milliyetçi Türk  aydınının gençlikle ve milletle bütünleşerek, örgütlü olarak ortaya çıkışı da  bunun üzerine oldu. O güne kadar dernek faaliyetleri ile sınırlı kalmış olan  milliyetçi aydınlar, siyasi parti, gençlik dernekleri, öğretmen dernekleri, işçi sendikaları, kadın dernekleri, akademisyenlerden oluşan dernekler olmak  üzere aydın-halk ve gençlik el ele, bölücülükle, Marksist terörle mücadele  etmeye başladılar. İşte Necmettin Hacıeminoğlu, çocukluğundan beri 
yüreğinde taşıdığı, hissettiği Türklük şuuru ile bu harekete gönüllü olarak  katılmış, mücadelesini her zaman kalemiyle sürdürmüş, sırasında bir önder,  sırasında bir nefer gibi davranmışyılmaz bir dâvâ adamı idi. 

1950-60’larda Türk dili üzerinde idi “kavgalar”… Hacıeminoğlu  gerektiğinde TRT ile, gerektiğinde Türk Dil Kurumu ile, basınla,  filologlarla, bürokrasi ile, dilimizi bozmak ve fakirleştirmek isteyen herkesle 
karşı karşıya geldi. Yazıları; 1970’lere gelindiğinde, artık sadece Türkçenin  değil, Türkiye’nin de karanlık günlerine ışık tutmaya başlamıştı ve dil âlimi  Dr. Hacıeminoğlu, 1970 yılı Türkiye’sinde şu satırları kaleme almak zorunda  kalıyordu: 

“8 Haziran 1970 Pazartesi günü Yusuf İmamoğlu Edebiyat  Fakültesi’nin 338 numaralı odası önünde komünistler tarafından  vurularak şehit edilmiştir. Kendisi Amerikan Koleji’nde okumamıştı.  Ne köylüyü sömüren bir toprak ağasının, ne işçiyi ezen bir patronun  oğluydu. Döviz kaçakçılığı ile milyonlar vuran veya karaborsacılık  sayesinde yüz binler kazanan bir aileye de mensup değildi. Yakın ve uzak akrabaları arasında egemen sınıftan sayılan ne bir profesör, ne bir general, ne de herhangi bir umum müdür vardı. Akşamları, üç  arkadaşıyla paylaştığı sobasız odasında kitap okurdu. O hâlde “ağalık  ve patronluk sona ermelidir”, “yerli işbirlikçiler kahrolsun” gibi  sözlerle duvarları kirleten komünistler, bu fakir ailenin çocuğundan ne  istiyorlardı? Altıncı Filo’yu Türkiye’ye o mu davet etmişti? Banka  kredileri ona veya ailesine mi dağıtılmıştı? Türkiye’de kapitalist   ülkelerin kültürünü yayan, malını satan o muydu? Hayır, bu kusurların  hiçbiri onda yoktu; fakat onu kahpece öldürenlerde vardı… Komünizmi  de, devrimciliği de bir asker olarak kullandılar. Yusuf’un Türk  milliyetçiliği ülküsünü bir bayrak gibi taşımakta oluşuna tahammül  edemiyorlardı…” 

Türkiye’nin ateşten yıllarıydı… Hacıeminoğlu’nun ülkücü hareket  ve mücadele içindeki yeri, hem gençlik kesimi, hem aydınlar, hem de  siyasetçilerle diyalog kurabilmiş olması açısından önemlidir. 
Bilim adamı olarak alanında önemli eserler verdi, Türkologlar  yetiştirdi; aydın olarak düşündü ve yazdı. 63 yıllık ömründe sadece  milliyetçi aydının çilesini yaşadı. Bu çilenin özel hayatına nüfuz eden  kısmından dolayı hiç şikâyet etmeden, etrafındaki insanlardan hiçbir şey  beklemeden milletinin dertleriyle üzülüp, sevinçleriyle coştu. Bu sebeple  babamın hayatı 60-70-80’ler Türkiye’sinin izdüşümüdür. Düşünen ve  konuşan bir Türk insanının karşısına çıkabilecek engellerin hepsini şahsında  yaşamıştır; terör tehdidi altında bir aydın, tutuklanan bir gazete yazarı, askerî  darbeden sonra üniversitedeki görevinden ayrılmak zorunda kalan bir  öğretim üyesi, ilmî eserlerinin basılması yıllar süren bir bilim adamı.  Yaradan’ı çok sevdiği için insanları da çok severdi. Kendisiyle ve  çevresiyle barışıktı. Ülküsünde o denli tavizsiz ve katı, buna karşılık özel  hayatında ailesine, dostlarına, talebelerine karşı o denli anlayışlı,  merhametli, esprili ve saygılı idi. Kul hakkıyla gitmemeye çok özen  gösterirdi. 

Uzmanlık alanı “Türk dili” idi; ancak dili yaşatanın ve nesiller  ötesine taşıyanın “edebiyat” olduğunu bilirdi. Edebiyata, özellikle şiire çok  düşkündü. Âkif’in ve Yahya Kemal’in bütün mısraları ezberindeydi. “Yeni  Bir Dünya” adlı kitapta topladığı hikâyeleri bile Fikret’ten, Haşim’den,  Fuzulî’den mısralarla süslenmişti. 

Romanda Peyami Safa’yı çok beğenirdi. Özellikle “9. Hariciye  Koğuşu”nu… Henüz talebe iken, İstanbul’a gelir gelmez Peyami Safa ile  tanışmış ve yakın dost olmuştu. Yaşayan roman yazarlarının ve şairlerin 
birçoğu ile dosttu. Onların sanatçı kişiliklerine saygı duyar, ihtimam  gösterirdi. Kısacası dilciliğini edebiyatla süslemişti. Hayatının parçası hâline  gelen bir diğer sanat dalı da müzikti. Klâsik Türk müziğinin yanı sıra Türk  Halk müziğini de çok severdi. Mâhur, en sevdiği makamdı. Özellikle Itrî’yi,  Meragî’yi dinlerken yerinde oturamaz, “bunlar ancak saygı ile ayakta  dinlenir” der, radyonun veya teybin yanında ayakta durur, etrafta çıt  çıkmasını istemezdi. Türk sanatları içinde hat sanatına, hattatların eserlerine  hayranlık duyardı. 

Ömrü boyunca Türk’ü Türk yapan değerlerin tamamı üzerine  birbirinden farklı gibi görünen ve çeşitli odaklar tarafından yapılan plânlı  saldırılarla tek silâhı olan kalemiyle mücadele etti. Benim önderimdi, 
arkadaşımdı, ülküdaşımdı; babamdı… Yağmur sevgisini mâhur bestelerle  harmanladığı bir hikâyesinde şöyle yazıyordu: “…Hep yağmurlu bir nisan  akşamında ölmeyi arzularım. Belki de öyle bir günde doğduğum için. 
Kim bilir! Yağmur hâlâ yağıyor. Şehrin ışıkları hâlâ yanmadı. Sular  hâlâ mâhur şarkımızı mırıldanıyor…Ve ben uzaklara, çok uzaklara  gitmek istiyorum…” İşte onun “çok uzaklara” gittiği günden beri, çalan 
bütün mâhur şarkılar boşa gidiyormuş gibi geliyor bana; ama bilinmez belki  de babamı uğurladığımız o “gemiler geçmeyen ummanda, belki hâlâ o  besteler çalınıyordur.” 

Mekânı Cennet olsun.

Yukarıdaki yazı http://www.ulkucudunya.com/index.php?page=haber-detay&kod=4613 sayfasından alınmıştır.