Bir Hazan Vakti

“Zafer burçlarında görmeyi beklerken; 

zindanlarda sararan bir neslin hazanı”

Ufuk çizgisinde Kıble’yi bulan,

Besmeleli sevdâlarda durulan,

Hem Yavuz kesilip hem Yunus olan,

Alperenim yıllar geçti gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

Takvimde yapraklar tükendi bir bir,

Zaman ihtiyarlar, mevsimler eskir,

Umut; beklemeye can veren iksir

Ebâbiller kondu göçtü gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

Darbelerden darbe yedim; kin gördüm,

Soygun gördüm, zulüm gördüm, kan gördüm,

Bir “On İki Eylül” bir hazan gördüm;

Vatanı çok sevmek suçtu (!) gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı, gelmedin.

Hedefe varırken, “Sen dur!” dediler,

“İşte Taş Medrese, buyur!” dediler,

Zulmü getirdiler, “Huzur!” dediler…

Şahmaranlar zehir saçtı gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

Kendimin kendime isyânıydı bu,

Aldığım darbenin bir yanıydı bu,

Bir yaprak dökümü zamanıydı bu,

Gök ekini süngü biçti gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

Gecelerin seherine diz çöktüm,

Narçiçeği şafaklarda ter döktüm,

Gelir diye yollarına hep baktım,

Eylül’ün de hükmü geçti gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

Güneş’te üşüdüm, gölgede yandım,

Çile tezgâhında kirden aklandım,

Birkaç damla gözyaşında saklandım,

Umutlarım bir bir uçtu gelmedin

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

Efkârım artar da ağlarım bâzan,

Mihrican vurgunu Eylül’de vatan,

Sehpâya giderken,

“O Dokuz Fidan”,

Zaman, karanlığı seçti gelmedin;

Kardelenler çiçek açtı gelmedin.

12 Eylül 1984

Dr. Mehmet GÜNEŞ