Memet Güneş - Göç Davulu Çalmadan

Kalbe dermân arayan bulur Allah! diyerek.

Gönül müheyyâ olur Resûlullah! diyerek.

“Lâ!” diyenler “illâ”nın sırrından ilhâm alır,

Zât-ı Mevcûd u Meçhûl Ol Padişah diyerek.

“Gül” mushaflı sevdânın nûruyla aydınlanan

“Hû” çeker her nefeste, râh-ı felâh diyerek.

“Gül” kokusu sarınca gecenin siyâhını,

Aşka gelir kâinat vakt-i sabah diyerek.

Cân safâya erişir mürşîdin rahlesinde,

Katre ummâna döner sırr-ı dergâh diyerek.

Nâçâr kılar bizleri nefse tutsak olmamız,

Suçlarız hep zamanı asr-ı günâh diyerek.

Yıllar gazel dökerken ömür sermâyemizden;

Güneş gibi yanarız, yürekten âh diyerek.

“Keşke”lerin, “âh”ların sonu hüsrân olmasın,

Tevbe-i nasûh etsin, kul “Bismillâh!” diyerek.

Ve bir gün birdenbire “kûs-i rıhlet” çalınca,

Elvedâ eylemesin kimse “Eyvâh!” diyerek.

(Kûs-i rıhlet: Göç davulu)