Turgut GÜLER
Teknik, maddenin insan emrine verilişindeki şekilleniş ameliyesi, teknoloji de bu ameliyenin sistemi. İnsanın yeryüzünde görünmesiyle berâber, maddeye hükmetme çabası başlıyor. Dolayısıyla, tekniğin yaşı, insanla aynı. Ama teknolojinin kat’ ettiği mesâfeyi ele alırsak, insanlık târîhinde pek çok hayret sahîfesi açılır.
Pers İmparatoru Kambiz, Makedonya Kralı İskender, Yavuz Sultan Selîm ve Napolyon Bonapart’ın ortak yönleri, Mısır’a sefer düzenlemiş olmalarıdır. Bunlardan Kambiz M.Ö. 6. yüzyılda, İskender M.Ö. 4. yüzyılda, Yavuz Selîm 16. yüzyılda, Napolyon 18. yüzyılın sonu ile 19. yüzyılın başında yaşamışlardır. Kambiz’le Napolyon arasında 2400 yıllık bir zaman farkı bulunmaktadır. İnsan ömrü açısından ve devletlerin siyâsî târîhleri bakımından çok uzun bir dönem olan bu süre zarfında, teknolojide çok büyük farklılıklar olmamıştır. Kambiz’le Napolyon’un arasına İskender ve Yavuz’u da koyalım ve bunların esas ülkelerinin topraklarından Mısır’a yürüyüş şekillerine bakalım. Ortaya çıkacak Mısır’ı ele geçirme hikâyelerinin, kullanılan âlet, edevât bakımından birbirine ne kadar benzediğini göreceğiz.
Yavuz’dan başlayarak, barut gücünden faydalanma teknolojiye yansıyacaktır, ama 1516’dan 1800’lerin başına kadar geçen koca koca asırlar, Napolyon’un silâh ve ulaşım seviyesini çok yukarıya çıkarmayacaktır.
Kambiz ve İskender Mısır’a nasıl ulaştıysa, Yavuz’la Napolyon da, aşağı-yukarı öyle ulaşmışlardır. İnsan ve hayvan gücünden faydalanan kara harekâtı ile rüzgâr ve kürek mârifetine bağlı deniz harekâtı, Napolyon dönemi de dâhil olmak üzere, değişmemiştir. 19. yüzyıl ortalarından îtibâren elektrik ve motorla tanışma ameliyesi, sonraki dönemde maddeyi parçalayan bir sür’ate ulaşacaktır. 2400 yıl yerinde sayan teknoloji, buhar, elektrik, atom devrelerine sırıkla atlamıştır.
1918’de sona eren Birinci Dünyâ Harbi ile 1939’da başlayan ikincisi arasında sâdece 28 yıl vardır. Ama bu iki Dünyâ savaşının teknolojileri, aslâ birbirine benzemez ve sonraki öncekini tekrarlamaz. Yükselen teknoloji, aynı zamanda savaşlardaki insan kayıplarını da, akıl almaz sayılara çıkarmıştır.
Cep telefonu ilk çıktığında, elimize aldığımız âletin ağırlığı, parmak kaslarını yoracak kadar fazlaydı. Şimdi, pek çok mahâreti, tüy hafifliğindeki mâden parçasının içine yerleştirdiler. Bir tek âlet, nice vazîfeyi aynı ânda yerine getiriyor. Fakat buna rağmen insan, bunların nasıl bir yıldırım hızıyla eskidiğini görüyor. Artık, günümüz insanının yaşadığı her sâlise, bir teknoloji naaşına şâhitlik ediyor. Zamânımız, teknoloji mezarlığı hâline geldi.
Diyorlar ki, bütün bu gıpta edilecek teknik adımları, insan beyninin %25’lik kısmı gerçekleştiriyor. Geride kalan %75’lik tembel bölge, henüz faal değil. Bırakın %100’lük bir beyin faaliyetini, çalışan %25’e bir o kadar daha eklense, emin olun, mevcut ulaşım araçları – füze dâhil- battal olur. İnsan ışınlama işi, fantezi olmaktan çıkar.
