“Hempâlık”, ister ayakdaş deyin, ister omuzdaş deyin, dâimâ ikinci plânda kalmak demektir. Psikolojik olarak bunu içine sindirebilen ve tâlî mevkide kader kâtipliği yapmayı kabûllenen portreyi, iyi tanımak lâzım.
Emir alan, sürekli kontrol altında tutulan şahısların, kendi inisiyatifleriyle herhangi bir işi üstlenmeleri, onu nihâyete erdirmeleri mümkün değildir. Çünkü sıradan âlet-edevât gibi, onlar, yâni hempâlar, başı ile sonu irâdeleri dışında tesbît edilmiş yolun levâzımındandırlar. Âmir statüsündeki, hempâsının aslâ insânî ağırlığını ölçmez. Maraba tavrı ile hempâ arasında çok fazla aykırılık yok. Her ikisine de şahsiyet sindirici “şef” tagallübü hâkim.
Aynı hempâlık seyirtmeleri, devletler câmiâsında da görülüyor. Dünyâ’ya hükmeden devletin en muhteşem örneklerini târîhe hediye etmiş olan Türk milleti, bugün hempâ muâmelesiyle aşağılanıyor. Bu hafife alınmanın temelinde, çok acı, ama içimizden çıkan “hempâ” heveslilerinin gayretleri bulunuyor.
Asırlar boyunca; “başlıya baş eğdirten, dizliye diz çöktürten, aç görse doyuran, çıplak görse giydiren” haysiyetli ve lider devletler kurmuş Türk insanı, ne yazık ki, “hempâ”ca yürüyor olmayı muvaffakiyet sayan “sürünme” kalıbına sokuldu.
Evvelden hempâlarımız olurdu, şimdi kendimiz hempâyız... Çünkü sayısını unuttuğumuz yeni bir esneme çağını yaşıyoruz.
Esnemek, bâzılarına uyuşukluk verir, bâzılarına da zindelik sınırına çekilme ihtârı. Onun için, her esneyeni uyku diyârına havâle etmemeli. Bu insânî gerilme hâdisesi, iyi ile zıddının, metânetli ile çıtkırıldım tabiatlının alâmet-i fârikası. Bir başka deyişle, ipin ucunu kaçırmakla o ipe sımsıkı sarılmak arasındaki hassas nokta.
Devletlerin de esneme ânları oluyor. Bu bir hak ise, neredeyse her devlet, bu hakkı en az bir def’â kullanmaya teşebbüs etmiş. Türk târîhinde çok sık rastlanan esneme çağları, ardından şiddetli titremeleri de milletimize göstermiş ve yaşatmıştır. Orhun Âbideleri’ndeki:
“Titre ve kendine dön!..”
îkâzı, böyle bir esneme sahnesine dikkat çekmektedir.
Ne tarafa çevirirsek çevirelim, Türkiye’nin siyâsî yüzünde, oldukça uzun süren bir uykuya dâvet gevşekliği var. Titreme safhasına geçebilir miyiz, bilinmez, ama bu minvâl üzere gidersek, uykunun “koma” denilen çeşidine balıklama dalacağız.
Türk’ün, zorlukları yenme azminin millî mukaddesi olan “Ergenekon”, cüzâmlı ilân edileli beri, uyku ile titreme arasında gün sayıyoruz... Nebbâşlar, tetikte bekliyor.
Mezar soyguncusu, eski tâbirle nebbâş, târîhin her döneminde mesleğini icrâ etmiş, hâlâ da ediyor. Sanmayın ki, bu işe soyunanlar sâdece ölüyü, kefeni yoklayan basit hırsız makûlesidir. Bu seviyede kalan bayağı tamah ehlini kaale alıp, mârifetlerini saymaya bile değmez.
Esas nebbâş zümresi, mecâzî ve mânevî mânâda yağma, çapul yapan okumuş-yazmış nâdânlardan teşekkül ediyor. Bunlarla başı derde giren memleketlerin listesi, Türkiye ile başlıyor.
Bahsedilen nebbâş sendromu, son iki asırdır Türk târîhini, kültürünü ve ağırlıklı ortaklığımız bulunan İslâm medeniyetini, içi boşaltılmış mezar oyuklarına döndürdü.
