Yolda yolcu olmak ne güzel.

Düzde, yokuşta, karda, güneşte yolda olmak.

Sert esen karayelde, efil efil esen meltemde…

Düşmek, kalkmak ama yoldan çıkmamak.

O yol ki sevgiliye gider.

Bir yol ki dolanı dolanı gider.

Yolumuza bakarız göz göz ama baktığımız içimizdir.

Dağ dağ büyüyen sevdadır.

Diken diken sevdadır içimizi acıtan.

Kaşığımızda aşımız,

Ah! çektiğimiz işimiz,

Gecemizde düşümüzdür o.

Yorgunluğumuz sevdamızadır.

Ya çam dalları örter yolumuzu ya kanat kanat bulut.

Ya güneş yakar bizi ya hasret.

Dünya dünya büyür içimiz.

Yolumuz türküdür bizim.

Bizim yolumuz hep türkülere çıkar.

…

Kar mı Yağmış Şu Harput’un Başına

Ben Harput’um.

“Kar mı yağmış şu Harput’un başına?” diye sorarlar uzaktan.

Elbette kar da, gün de ilk benim başıma değer.

Ben Mezire’den yükselirim bayrak bayrak.

Ap aktır başım.

“Felek sen ne Feleksen?” demem boşuna değil.

Gözyaşlarım Murat’a mı karışır, Fırat’a mı bilmem.

Gönlüm Hazar’da çalkalanır benim.

Varsın bu dere buz bağlasın.

Varsın bir şuh-i sitemkâr yine salsın bir derde.

Dağlar dağımdır benim, yoldaşımdır.

Bülbülle bağ gezerim, haldaşımdır.

Pencereden umut gelir, taşımdır.

Akan çay sanırsın, yaşımdır.

Ben Harput’um.

Çıralanır yanarım ben.

Yüksek minarede yanan kandillerin ışığı benim.

Yeşil yaprakda da olurum, işlenmiş bir mendilde de.

Bir hoyrat yükselir bağrımdan;

Bülbül güle mi geldin?

Lal’dın dile mi geldin?

Bildin gülde vefa yok,

Bile bile mi geldin?

Toprağa, havaya, suya siner türkülerim.

Sinemde bir tutuşmuş aşk çerağı vardır benim.

Ben Harput’um.

……