Derin bir uyku içindesiniz. Rahatsınız, huzurlusunuz, memnunsunuz! Olup bitenleri görememenin, uyandırılacağınızı düşünememenin keyfini sürüyorsunuz.

Saadetinizin hep böyle devam etmesini, hiç uyandırılmamanızı isterdim.

Ama maalesef bir gün gelecek, siz de uyandırılacaksınız. Yazık ki o zaman, artık çok geç olacak! Bir daha uyumak şöyle dursun, yatak bile bulamayacaksınız. Ve o vakit, sizin hesabınıza üzülmek yine bize düşecek.

Biliyorum: düşünmeyi sevmiyorsunuz. Düşünürseniz rahatınızın kaçmasından korkuyorsunuz. “Yuvanızın temelinedinamit koymakistiyorlar.” diyoruz, aldırmıyorsunuz. Sözümüze kulak verirseniz; tedbir almak gerekeceğini anlıyor; zahmete girmek istemiyorsunuz. Bir tek endişeniz var: gününüzü gün etmek, dilediğiniz gibi yaşamak.

Mücadeleden ürküyorsunuz. Öylesine ürküyorsunuz ki, sizin için yapılan mücadelelerle ilginiz olmadığını göstermek ihtiyacını duyuyorsunuz.

Memleketimizin binbir davası var. Nizamımızı yıkmak isteyen düşman kuvvetler, sayılamayacak kadar çok. Diken üzerindesiniz. Fakat dikenli bir yolda ayağınızı yaralamadan yürümenin mümkün olmayacağın unutuyorsunuz. Tehlikeyi görünce, korkulu bir rüya görürmüşçesine sırtınızı dönüyor; yeni ve eskisinden daha derin bir uykuya dalıyorsunuz… Canınıza kasdedenler, her geçen gün yatağınıza daha fazla yaklaşıyor; korunma imkânlarınızı gittikçe azaltıyorlar. Hiçbir feryat sizi uyandıramıyor; tehlikeyi anlamanızı temin edemiyor. Yaklaşan düşmanın, ara sıra yumruğunu yiyor; hassas bir yerinize iğne batırılmış gibi şöyle bir sıçrıyor; şaşkın şaşkın bakıyor ve sonra da sayın başınızı, yastığa gömüyorsunuz. 

Kurtuluş ümitlerine veda etmeden, uyanmanızı istiyoruz! İyi niyetimize akıl erdiremiyor, gayretlerimize yabancı kalıyorsunuz. Hatta biz olmasak, daha rahat uyuyacağınızı sandığınız, bu yüzden bize düşman kesildiğiniz bile oluyor. Yine de başucunuzda, davul çalmaktan vazgeçmeyeceğiz. Gözünüzün açılması için ne mümkünse yapacağız.

Gafletten sıyrılmağa, biraz da sizin çalışmanızı bekliyorsak, acaba haksızlık mı ediyoruz?”